بنياد مدارا و تدبير مردم ایران (متد ما) | مقاله وارده : امید به «اعتدال» و بیم از «فرصت‌طلبی»!

آخرین مطالب

عنوان رساله دکترای مدیریت دولتی، مدیریت منابع انسانی "طراحی الگوی شایسته سالاری مدیران در شهرداری مشهد به روش تحلیل تم"/theme analysis method/ دانشجوی محقق: حمیدرضا موحدی زاده

نمادهای مدارا و تدبیر

تحولات و چشم انداز سال 1402 را در ایران و جهان چگونه ارزیابی می کنید ؟

1- راهکار رشد تولید و کنترل تورم، اصلاح بنیادین ساختارها و نظام تصمیم گیری و صلح عادلانه با همسایگان و جهان است.

2- برگزاری رفراندوم یکی از ظرفیت های قانون اساسی و راه حل بی بدین بازگشت امید و اعتماد به مردم ایران است.

3- حذف نیروهای متخصص و کارآمد از نظام مدیریتی کشور باعث فلج شدن سیستم اقتصادی و سیاسی کشور می شود.

4- فساد سیستماتیک عامل فقر عمومی بوده و بی عدالتی در برخورد با نسل جوان و معترضان به وضع نامطلوب موجود، تغییر بنیادین را در جامعه و حکومت الزام آور می کند.

مقاله وارده : امید به «اعتدال» و بیم از «فرصت‌طلبی»!

گروه: سرمایه گذاری، مسکن و اشتغال
تاریخ درج: 1392/6/31
نویسنده: مدیر سایت
تعداد بازدید: 0

گروه مقالات: برخی از جریان‌هاي سیاسی و گفتمان‌هاي رایج در جامعه امروز ایران، تعریف تثبیت شده و تدوین یافته ای ندارند، مفهوم اعتدال، یکی از مفاهیمی است که به واسطه موهوم ماندنش در منازعات و کنش‌هاي سیاسی، گاه نتیجه بخش و گاهی قربانی شده است. در تعریف میانه روی، ابتدا باید مفهوم افراط و تفریط تعیین و سپس رفتار اعتدالی با این حدود سنجیده شود، این سنجش می تواند با شاخص‌هاي عرفی، عقلانی و میانگین رفتار جامعه تراز گردد، چرا که خواست اعتدال درواکننش به تندروی و کند روی شکل مي‌گیرد.

یاسر معین

پرواضح است که میانه روی با سایر گفتمان‌هاي رایج در عرصه سیاسی ایران، همپوشانی و تضادهایی را دارد، ولی آمیختگی نادرست مفاهیم نباید دستاویزی برای سوء برداشت اشخاص و جریان ها، در تجربه جوان این مفهوم گردد. این پندار مانند بسیاری از پارادایم‌هاي دیگر، حسن و قبح بلاواسطه و ذاتی ندارد و پذیرش فکری و عاطفی آن به نحوه ی اجرا و نتایج آن وابسته است، که در صورت تفوق مي‌تواند سایه رادیکالیسم را از روی جامعه بردارد، چرا که در فضای عمدتاً دو قطبی ایران، رادیکالیسم در کنش اصلاح طلبانه امکان دارد به ساختارشکنی و در رفتار اصولگرایانه، ممکن است به بنیاد گرایی منتج گردد.

از رصد رفتار سیاسی ایران بعد از انقلاب درمی یابیم که تا به حال گفتمان اعتدال به شکل ایجابی آن وجود نداشته و عمدتاً میانه روی در نفی چپ و راست و یا نقض دسته بندی‌هاي اینچنینی شکل گرفته است، بی آن که خود چیزی را برای عرضه داشته باشد. این خلاء گفتمانی باعث شده که ارائه مفهوم اعتدال توسط دولت نو خواسته، بیم‌ها و امیدهایی را با خود به همراه داشته باشد، تجربه ای که اجرای ناصواب آن مي‌تواند، شیرینی برنامه و تدبیر را به تلخی سرزنش و تعزیرمختوم کند.

یکی از بزرگترین آسیب هایی که گفتمان اعتدال را تهدید مي‌کند، ظهور فرصت طلبی است، که برخی بین این دو قرابتی را مي‌جویند، مفهومی که بروزش با رفتارهای مذبذبانه و به بهانه‌ي تسامح همراه است. بی شک انعطاف پذیری در مجادلات سیاسی محصول واقع بینی است ولی باید دانست که تساهل در مواجهه با جمود و از طرفی چانه زنی در برخوردهای هرج ومرج طلبانه، نباید مستمسکی برای توجیه و پذیرش نحله‌ها و یا اشخاصی باشد که نوسان حرکتشان، بیش از آنکه منعطف باشد، مردد و هرجایی است.

خطر فرصت طلبی در جوامعی شدیدتر است که سیرتحولات سیاسی، اجتماعی و فرهتگی آن سریع وهیجانی باشد. در اتفاقاتی چون انقلاب ها، جنبش‌هاي اجتماعی، کودتای سیاسی و تغییرات آنی بروز این رفتار دور از انتظار نیست. ساختار سیاسی ایران بواسطه سرعت بالای تحولات اجتماعی و دستاورد‌هاي

در فرصت طلبی، تنها چیزی که وسیله را توجیه مي‌کند، هدف است و صرف نظر از قرابت فکری، گاه از شخص، گروه ویا جریانی حمایت مي‌شود که نیرومندتر است

انتخاباتی اش، همیشه در معرض این اتفاق بوده است. واین توجیه وجود دارد که شاید استمرار و حیات فرصت طلبان در تاریخ جنبش‌هاي مدنی و تغییرات اجتماعی، به دلیل نتیجه بخش بودن این رویکرد بوده است.

خطر" اپورتونیسم" که مجازی برای فرصت طلبی تلقی مي‌شود، پیش تر در فلسفه‌ي کمونیسم و خصلت گروهی از طبقه بورژوازی ظهور پیدا کرد، کنشی که محصول بی نظمی و تحوالات سریع و غیر قابل پیش بینی در جامعه بود. در شرایط اکنون نیز، چیرگی بهبود خواهان بر رقیب در هماوردی کم امید و دور از انتظار شکل گرفت، فضایی که بواسطه محدودیت‌هاي قهری، احزاب و گروه‌ها از حداقل نیروهای سازمان یافته سیاسی برخوردار بودند و هویت سیاسی و اجتماعی در برخی از اشخاص و دسته‌ها موهوم مانده بود و این دلیلی برای دفع زیان محتمل است، چرا که سپهر دولت تازه ، میراث دار ابرهای مبهم و خاکستری است، فضایی که شرایط را برای استحاله، تطابق و سپس مصادره فراهم خواهد آورد.

بی شک انقطاع این آفت در دولت حاضر که برای نخستین بار گفتمان اعتدال را به شکل ایجابی آن مطرح کرده است، مي‌تواند به تعدیل در چگالی حضور این اشخاص و جریان‌هاي از این دست بیانجامد.
از کنکاش در رفتار فرصت طلبانه، در مي‌یابیم، افراد و گروه هایی همیشه مترصد ایجاد رخدادهایی بوده‌اند که پس از وقوع حادثه و اطمینان از ثبات و پایداری، خود را با آن تطبیق دهند و سهم خواهی کنند، اما در مشیء اعتدال گرایی، حوادث همیشه به نفع اتفاق نخواهد افتاد، اشخاص و جریان ها، پیش از بروز حادثه و تغییرات اجتماعی، با تحلیل میانگین رفتار، حوادث و واقعیت‌هاي موجود، از چارچوب هایی که به آن پایبندند، تعریف مشخصی را ارائه مي‌دهند و در صورت بروز رویدادهای محتمل یا قریب الوقوع، از کنش خود دفاع مي‌کنند ودر هر شرایطی به سهم خواهی تن نخواهند داد.

در فرصت طلبی، تنها چیزی که وسیله را توجیه مي‌کند، هدف است و صرف نظر از قرابت فکری، گاه از شخص، گروه ویا جریانی حمایت مي‌شود که نیرومندتر است. حال آنکه اعتدال گرایان، قائل به کسب اهرم‌هاي قدرت به قیمت عدول از اهداف خود و حضور باری به هر جهت در ساختار قدرت نیستند.
کوتاه آنکه، در پهنای سیاست ایران، فارغ از دوگانه اصولگرا و اصلاح طلب بودن، در میان ستیزها و سازش‌هاي مرسوم، گروه‌ها و کسانی هستند که از تخالف منابع رزق مي‌جویند و خود را در جریانهای متضاد سیال مي‌بینند، این دو زیست بودن پدیده‌ي تازه ای نیست و همیشه با زدوبند‌هاي غیر اخلاقی یا به تعبیری رفتار ماکیاولیستی الفت داشته است، که باز تعریف و آسیب شناسی مفهوم اعتدال در فضای بطئی تجربه این رویه، مي‌تواند از استمرار تذبذب سیاسی و بروز رفتارهای فرصت طلبانه قدری بکاهد.

http://www.modarair.com/news/سرمایه/امید.html

مطالب مرتبط:

نام شما:
ایمیل مقصد:

نام شما:
ایمیل مقصد: