مسایل زنان در برنامه‌های توسعه‌ای همواره در ارتباط با جایگاه زنان در خانواده مورد تاکید قرار داشته است اما نقش مستقل زنان به عنوان شهروندان مستقل معمولا مورد غفلت واقع شده است. به نظر می‌رسد اگر هم نکتهٔ مثبتی در خصوص ارتقای جایگاه زنان مطرح شده است بیشتر جنبهٔ صوری داشته و در حد شعار باقی مانده است. مشکلات واقعی زنان در شرایطی که امروز با سطوح بالا‌تر تحصیلی و نیاز به استقلال عملشان و شخصیت مستقلشان به عنوان شهروندانی که در معرض مسوولیت‌های اجتماعی و اقتصادی چه در وضعیت تجرد چه به صورت متاهل قرار می‌گیرند؛ واقع بینانه مورد ملاحظهٔ سیاست گذاران قرار نگرفته است. عدم تناسب پیشرفت‌های زنان در عرصهٔ تحصیلات متوسطه و تکمیلی با حضورشان در فضای بازار رسمی اشتغال ضرورت توجه به نیاز‌ها و مشکلات جدیدی را که زنان نسل جوان با آن مواجه هستند را می‌طلبد که متاسفانه به این مشکلات نوپدید توجه کافی صورت نگرفته است. مسایل زندگی زنان امروز مولود تحول سبک زندگی زنان و مردان امروز است که با شرایط نسل‌های پیشین تفاوت قابل توجهی پیدا کرده است اما برنامه‌ها و سیاست‌هایی که تاکنون در پیش گرفته شده است تفاوت‌های بین نسلی و مشابهت‌های شرایط زندگی اقتصادی اجتماعی زنان و مردان در نسل امروز را مورد توجه کافی قرار نداده است.

با توجه به آنکه برنامه ششم در دستور کار قرار گرفته است و در حال تدوین آن هستند باید در این برنامه به نیازهای متفاوت زنان از نقطه نظر شرایط فرهنگی، کار و فعالیت و حضور اجتماعی اقتصادیشان توجه شود.

به نظرم اولویت‌های زنان در حوزه‌ها ی مختلف را می‌توان در چند محور مورد بررسی قرار دارد که مهم‌ترین آن‌ها عرصه اقتصاد و اجتماع است.

توجه به حوزه اقتصاد و اشتغال مهم‌ترین الویت جمعیت زنانی است که اکنون یا تامین کننده بخشی از هزینه‌های زندگی مشترک هستند و یا در جایگاه زنان سرپرست خانوار تعریف می‌شوند؛ که به این جمعیت دختران فارغ التحصیل دانشگاهی را نیز باید افزود که از نخبگان جامعه با توانمندی و تجربیات خاص هستند.

بنابراین در زمینهٔ اقتصاد و مسایل قانونی بازار کار، رفع تبعیض‌های موجود در زمینهٔ حقوق و مزایا در ازای کار یکسان میان زنان و مردان، تامین امنیت شغلی برای زنان (به ویژه در پی ایفای نقش مادری و پیرو بازگشت به کار ایشان از مرخصی زایمان) تامین مرخصی زایمان با حفظ حقوق و مزایا در میزانهایی متناسب با نیاز زنان شاغل، عدم اولویت بخشی به مردان برای جذب در مشاغل و موقعیت‌های شغلی از الویت‌هایی است که با توجه به اینکه زنان ایران هم اکنون بر اساس آمارهای رسمی، بیش از دوازده درصد از خانوارهای موجود ایرانی را سرپرستی می‌کنند و تامین هزینه‌های خود و افراد تحت سرپرستیشان بر عهده‌شان است از اهمیتی دو چندان برخوردار می‌شود.

از سوی دیگر تامین مراکز کاریابی و اشتغال و حمایت و تشویق مالی زنان در جهت فعالیت‌های مولد درامد و مشارکت در تعاونی‌ها و بنگاه‌های تولیدی و خدماتی که زنان واقع در گروه‌های مختلف سنی، تحصیلی، زنان واقع در شرایط مختلف تاهل، و زنان ساکن در مناطق شهری و روستایی را مد نظر قرار دهد می‌تواند راهکاری برای توجه به اشتغال و کارآفرینی زنان باشد. با توجه به دو برابر بودن نرخ بیکاری زنان در مقایسه با مردان، کاستن از نابرابری موجود در مورد نسبت زنان فارغ التحصیل دانشگاهی و نسبت زنان شاغل در بازار کار ایران (که از ١۵ درصد تاکنون فرا‌تر نرفته است) با توزیع عادلانه‌تر زنان در سلسله مراتب شغلی و افزایش نسبت زنان درسطوح مدیریتی از مواردی است که می‌تواند در تدوین سند برنامه ششم بدان توجه کرد.

در زمینهٔ مسایل اجتماعی نیز محورهای متعددی محل بحث و بررسی است. به باور من راه اندازی و تدارک مراکز مشاوره و اورژانس اجتماعی و حمایت از زنان و دختران جوان در زمینهٔ انواع خشونت، تعرض، تبعیض، غفلت و سوء رفتار که لازم است به تفکیک گروه‌های کودکان و سالمندان، معلولان، مبتلایان به بیماری‌هایی چون ایدز و هپاتیت و افراد درگیر در فقر، و مواد مخدر و اسیب دیدگان اجتماعی را در بر بگیرد، از الویت‌های اساسی مورد توجه باید باشد.

رسیدگی به وضعیت زنان بد سرپرست یا زنان سرپرست خانوار و نیازهایایشان در زمینه امنیت، مسکن، اشتغال، و توانمندسازی، رسیدگی به وضعیت کودکان و تامین شرایط و استاندارد‌های رفاهی، فراغتی، اموزشی، تغذیه‌ای و بهداشت جسمانی، روانی و اجتماعی و امنیتشان و محافظت از آن‌ها در مقابل تعرض، خشونت و اهمال کاری در خانواده و مدارس به ویژه پیشگیری از ازدواج زودرس دختران، جلوگیری از کار کودک، و درگیرشدنشان به اسیب‌هایی چون اعتیاد به مواد مخدر و داروهای روان گردان، رفتارهای پرخطر جنسی و نظایر ان از مسائلی است که اکنون در حوزه اجتماعی با آن‌ها رو به روهستیم. به نظر می‌رسد برای ایجاد انسجام خانوادگی و کاهش فاصله میان نسلی، تامین فضاهای گذران اوقات فراغت و ورزش خانوادگی، اموزش سواد رسانه‌ای و الکترونیک به والدین، و تامین اموزش‌های مهارت‌های زندگی و سبک زندگی سالم خانوادگی برای خانواده‌ها و البته زودودن کلیشه‌های سنتی درباره دختران و پسران می‌تواند بسیار یاریگر تغییر شرایط کنونی باشد.

چندی پیش نیز بنابر گزارش رسمی اطلس زنان ایران که از سوی معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری منتشر شده است با آمار نامطلوبی در حوزه بی‌سوادی دختران رو به رو شدم که این مهم می‌تواند آسیب جدی به آینده کشور وارد کند و باید برنامه ریزی به سمتی رود که برای جلوگیری از آسیب‌های اجتماعی به ترغیب دختران به ادامهٔ تحصیل و ورود به عرصه‌های آموزش متوسطه و عالی در رشته‌های متنوع بپردازیم که توجه به این مهم خود باعث افزایش آگاهی نسل جوان و فاصله گیری آن از آسیب‌ها می‌شود.

بنابراین باید با بررسی تاثیر بخشی برنامه‌های قبلی توسعه‌ای که بیشتر شعارگونه و کلی گویی بوده است بنابر واقعیت موجود به تدوین برنامه‌هایی برای حل مشکلات در محورهای مختلف بپردازیم